A death row pardon, 2 Minutes to late.

Ik zie ze daar zitten in de trein, het clubje anti-maskers.
[Ik laat mij niet muilkorven] Staat op het bord dat 1 van hen in de ruimte tussen de stoelen gestoken heeft, De gezichten van het clubje zitten verstopt achter Shawls die zie dubbel voor hun gezicht geslagen hebben, want, zo klaagt één van hen, het is wel erg koud.

Ik zet mijn tas tussen m'n benen omdat er een gezette dame graag het plekje naast mij bezet.
De dame hoest luid, het klinkt als een rokers hoestje, echter ruik ik geen cigaretten of tabak aan haar kleding, wel merk ik op dat zij geen hand voor de mond houdt, en gewoon lekker haar "sproeisel" de cabine in stuurt.

Voor mij zie ik de bioscoop scene uit "Outbreak" en begraaf mijn gezicht in mijn boek, mijn muziek gaat iets harder, zodat ik het droge hoestje niet meer hoor.
Als van uit mijn maag een borreltje opkomt en ik een zacht boertje laat, kijkt de vrouw mij aan, "Nou ja, zou je niet is sorry zeggen?" Vraagt zij me, ik hoor haar wel maar doe alsof ik het niet doe, in mijn hoofd gaan al woorden rond, Snel verdring ik die woorden omdat ik geen zin heb om ze te spreken. Weer hoest de dame de cabine in, " Hey, ik praat tegen je" Snauwt ze en prikt mij in m'n schouder.
Ik heb geen zin in haar mening, laat me met rust.
LAnzaam begint het weer te zoemen in mn hoofd, en druk ik boze woorden en gedachten weg.
in mijn oren zingt Freddy dat de show moet doorgaan, maar die show wil ik niet beginnen.
Weer voel ik een prikje in mijn schouder, "hey, ik weet dat je me hoort" Briest de vrouw nu haast tegen mij.

"Misschien moet u accepteren dat de persoon naast u geen zin heeft in een gesprek."
Klinkt het van schuin achter mij, Een diepe mannen stem, een mooie en op het moment fijne stem.
De vrouw is het niet met de man eens en verteld hem, nadat ze weer luidkeels in het open hoest, dat hij zich met z'n eigen zaken moet bemoeien.

Als de man opstaat, geeft hij aan dat dit wel degelijk zijn zaken zijn, om zijn nekt hangt een lanjard van de NS.
De vrouw ziet hem ook, ze snuift, "jullie moeten is meer treien inzetten, dan is het niet zo druk"
De man knikt, en verteld haar waar ze een klacht kan indienen.
"Ik zeg het nu toch tegen jou, dan kan jij het toch voor me doen?"
Boze gedachtes en woorden schieten weer door m'n hoofd.
Ik wil nu tegen haar zeggen dat ze blijkbaar genoeg tijd heeft om op haar dikke reet te ztiiten en dus best wel een paar minuten met haar poten uit die chips zak kan gaan om een klacht in te dienen.
Ik sluit mijn ogen en schudt mijn hoofd, Dit zijn geiriteerde gedachten, dingen die ik soms wel is denk maar niet wil zeggen, ik wil echt niet zeggen dat ik snap dat ze dat niet kan omdat ze al te lui is om een hand voor dr muil te houden als ze haar slijm het trein stel instuurt. Dat dat clubje anti-maskers nu wel verdomde blij zullen zijn dat ze wel hun gezicht bedekt hebben met een dubbel gewikkelde shawl. Boze gedachten en woorden, ik wil schreeuwen en krijsen dat er meer mensen zijn dan zij alleen, ook al heeft ze het formaat van een hele planeet.
Ik sluit mijn ogen en hoor Alanis beginnen met zingen, een zacht bijna lievelijk begint te zingen met crecendo explosie bij het refrein, een nummer die ik vroeger dood stom vond, maar dan meer omdat ik Alanis, geen reet aanvondt, omdat het clubje waar ik toe behoorde in school haar niks aan vondt.

Nu ik ouder ben weet ik wel anders, mischien weet ik wel beter.