De verbluffende verbloemde gewoonte
‘Het is een gewoonte, echt! Je hoeft je geen zorgen te maken. Ik kijk zelf wel goed genoeg uit, ik pas wel op, heus, ik ben wel zo verstandig.’
Zijn wenkbrauw schiet een etage omhoog, het is overduidelijk dat hij mijn woorden in twijfel trekt. Op zijn minst! Lees gerust: hij gelooft er geen ene biet van! Hij trekt zijn eigen conclusies, ongefundeerd, zoals altijd. ‘Je raakt gewoon verslaafd. Sterker nog: Je bént verslaafd.’
Er zit niets anders op dan hem te negeren. Hij snapt mijn drive niet. Een verslaving? Mijn reet is nog eerder verslaafd aan Popla dan ik aan het rad.
Mijn ingewanden protesteren, zweetdruppels dringen zich een weg naar buiten, ik beef over mijn hele lichaam, heb hartkloppingen, angstzweet breekt me uit, ik kan het wel uitschreeuwen van nood.
