Een gevaarlijke vriendschap - deel 9
Sinds de start van het tweede schooljaar is Anne begonnen met paardrijden. Een grote wens die uitkomt. Iedere woensdagmiddag en zaterdagmorgen heeft ze nu paardrijles. Normaal gesproken waren dit de rustige dagen, tijd om af te kunnen spreken met haar vriendinnen. Anne wist dat dit veel van haar tijd in beslag zou gaan nemen, maar zoveel tijd dat had ze zich niet kunnen bedenken. Opgeven wilde ze niet, want dit was echt haar grootste droom die uit kwam. Ook al wist ze dat ze hierdoor minder tijd had voor andere in haar omgeving. Haar vriendinnen wisten dat dit haar grootste droom was en toch lieten zij steeds minder en minder van zich horen.
Met haar paard Pien heeft ze een intens goede band. Ze voelt zich veilig en vertrouwd bij Pien. Bij haar paard krijgt ze het gevoel haar verhaal kwijt te kunnen. Pien luistert aandachtig en oordeelt nergens over. Anne hoeft zich ook niet anders voor te doen dan ze daadwerkelijk is. De laatste tijd merkt ze dat ze dit naar haar vriendinnen toe steeds meer begint te doen. Haar vriendinnen nemen ook niet de moeite om grondig te reageren op appjes, waarom zou zij dat dan wel doen? Wordt de vriendschap inderdaad minder? Als zij haar een appje sturen en vragen hoe het gaat, dan stuurt Anne meestal terug dat alles goed gaat en dat ze zich gelukkig voelt. Diep van binnen is dit heel anders. Ze voelt zich de laatste tijd totaal niet gelukkig. Ze voelt zich steeds vaker eenzaam, alleen, in de steek gelaten en ontzettend onzeker. Maar hoe kan je dat nu vertellen aan je vriendinnen als zij toch al steeds minder contact met je hebben? Moet je hen dan wel jouw verhaal in vertrouwen gaan vertellen?
Sinds Anne merkbaar voelt dat ze bij geen van haar vriendinnen terecht kan, voelt ze een meer intensere behoefte om haar verhaal te doen bij Pien. Het zit haar allemaal ontzettend hoog. Ze voelt hierdoor veel onrust van binnen in haar lijf. Voordat ze naar huis gaat, besluit ze dan ook om eerst nog even vlug een kort momentje bij haar paard Pien te gaan kijken. Aangezien ze niet wil dat haar ouders zich ongerust gaan maken, stuurt ze hen een vluchtig appje dat ze nog even bij haar paard gaat kijken. Bellen heeft ze nu zo geen behoefte aan. Haar ouders zouden ongetwijfeld aan haar stem horen dat ze ergens mee zit. Die zouden dan willen dat ze direct naar huis zou komen en waarvoor? Luisteren kunnen haar ouders ook al niet goed.
Wat een enorme teleurstelling dat ze juist nu niks aan haar vriendinnen heeft. Ze had zoveel hoop om leuke dingen te kunnen gaan doen met hen. Het liefst zou ze in huilen willen uitbarsten. Het lijkt erop alsof Pien al weet dat Anne ergens mee zit, want ze staat haar al op te wachten bij de deur van de stal. Terwijl Anne de stal binnen loopt, duwt het paard haar hoofd direct tegen Anne aan, alsof het wil zeggen: ‘Het is goed, vertel maar wat er is. Ik ben er voor je, ik luister naar je’. Zachtjes begint ze te snikken terwijl ze Pien over haar ongenoegen vertelt.
