Een gevaarlijke vriendschap - Deel 10
Nog mijmerend over het korte bezoekje aan Pien, fietst Anne teleurgesteld naar huis. Eenmaal thuis loopt ze direct naar haar kamer zonder aandacht te schenken aan haar ouders of haar broertje. Boven smijt ze de deur van haar slaapkamer met een harde knal dicht. Haar moeder roept Anne nog na dat ze dadelijk gaan eten, maar dit hoort ze niet eens. Haar gedachten zijn op dit moment even met heel andere zaken bezig. Anne heeft ook helemaal geen behoefte aan eten.
Uit pure verveling en frustratie zet ze haar computer aan en begint doelloos rond te klikken op het internet. Op deze manier hoopt ze even haar gedachten een beetje te kunnen verzetten. Daarnaast hoopt ze zo ook het gesprek te kunnen ontwijken met haar ouders. Dat is wel het laatste waar ze zin in heeft en bovendien zouden ze er toch niets van begrijpen. Werk was immers altijd belangrijker dan al het andere op de wereld. Anne zucht eens diep en denkt al scrollend aan de leuke dingen die ze had kunnen doen met haar vriendinnen in de zomervakantie. Door hieraan te denken voelt ze zich steeds ellendiger worden en nog meer in de steek gelaten. Hoe konden haar vriendinnen haar nu niets van zich hebben laten horen? Hoe moeilijk is het nu om een simpel appje te sturen met de mededeling dat ze op vakantie zijn of iets? Of een appje dat ze even geen zin hebben om met haar af te spreken? Normaal vertelden ze elkaar toch ook altijd alles? Ze waren toch beste vriendinnen van elkaar? Opnieuw zucht Anne eens diep en vraagt zich af waarom ze ook alweer op het internet zit. Ze weet het eigenlijk niet goed. Haar gedachten worden abrupt verstoord door haar moeder die roept dat het eten klaar is.
Lees hier het voorgaande deel van Een gevaarlijke vriendschap
